Bağırmayan analar

Mən uşaq olanda uşaqları döymək, söymək və qışqırmaq “normal” valideynlik davranışı sayılırdı. Ailələr övladları ilə belə rəftara görə, nə bu gün anaların çəkdiyi peşmanlığı çəkərdilər, nə də səhvlərini düzəltməyə çalışardılar, nə də etdikləri səhvi düzəltməyə çalışardılar,çünki o dövr “qızını döyməyən, dizinə döyər”, “uşaq dö- yülə-döyülə böyüyər” dövrü idi. Onlar belə öyrənmişdilər. Uşaq səhv edəndə cəzalandırılmalıdır, hətta cəza nə qədər böyük olsa, bir o qədər yaxşıdır. Məsələn, uşağı döymək “bax bu davranışın böyük səhvdir, ona görə də səni yaxşılığın üçün döyürəm ki, bir də bunu etməyəsən” demək idi. Ananız üstünüzə qışqırar, ya döyərdi? Bağırmayan ana olmaq heç vaxt hirslənməmək, hər şeyi görməzliyə vurmaq və ya övladımıza məhdudiyyət qoymamaq demək deyil. Qəzəblənəndə bunu insani üsullarla ifadə etmək deməkdir.