Tufanlı Yoxuşlar- Uğultulu Təpələr

Artıq oturuşmuş düzəni yerli-dibli dəyişdirəcək bir dövrün, bütövlükdə gərdişi-dövranı kökündən silkələyəcək yeni bir eranın başlanğıcı ərəfəsində qosqoca Ernşolar ailəsinin başçısı kənddən şəhərə yola düşür və üç gündən sonra doğma balalarına vəd etdiyi hədiyyələr əvəzinə, hansısa yolayrıcından tapdığı yabançı bir uşaqla geri dönür. “Atılmış cılız döl olub, pis yetişən bu düdəməni” o özünün iki ciyərparası ilə birlikdə boya-başa çatdırmağa qərar verir. “Bicəngə”ni “Hitsklif” adı ilə xaç suyuna çəkirlər və elə o vaxtdan bəri bu onun həm xristian adına, həm də soyadına dəlalət edir. Ev sahibi Hitsklifə çox qəribə yanaşır, hər sözünə mömincəsinə inanır, onu fövqəl-mübarək mirastək əzizləyib ərköyünlüyə alışdırır ki, bu da Hitsklifi get-gedə arxayınlaşdırır- böyüdükcə hər şeyin ən yaxşısını ələ keçirməyə ruhlandırır və ağlı kəsməyə başlayandan dəlicəsinə gözəl Ketrinə vurulur. Fəqət günlərin bir günü istəklisinin onu sevməyinə rəğmən, kübar əsilli birisinə ərə getməyə hazırlaşdığını eşitcək, baş götürüb mahaldan qaçır və bir də üç il sonra – qiyafəsini dəyişmiş, zahirən əsilzadəyə çevrilmiş halda geri qayıdır. Beləliklə, ailə qurmuş nazəninin də, nakam aşiqin də qəlbində köhnə sevgi yenidən alovlanır, hissləri əndazəni aşaraq ilahi mahiyyət alır və bu sevda bütün eli-obanı vəlvələyə salır. Sağlığında Ketrinə sahiblənə bilməyən Hitsklif, intiqamını yaxınlarından alır- ilahi sevgisinə – sevgilisinə isə yalnız məzarda qovuşur – özü də ruhən yox, cismən…