Ejderin Tutkusu

Hayatimi, kanatlarimi ve ustun guzelligimi tehlikeye atarak, yalnizca sevdiklerim ugruna, bu acimasiz Kuzey Elleri'ne girdim. Ama kiymetimi bildiler mi? Hayir. 'Yakisikli Gwenvael, en iyimiz sensin, tum ejderhalarin en guzelisin' dediler mi? Hayir! Ailem asirlardan beri, dogustan gelen ihtisamim ve alcak gonullulugumu bir turlu kabullenemedi. Fakat ben onlar icin, tabii bir de cesur ve gozu pek oldugum icin, bu topraklarin en kotu kâbuslarina gogus gerecegim. Bu yuzden su anda bir anlasma yapmak uzere Kuzeylilerin Canavar dedikleri kisiyi bekliyorum. Bu kisi o kadar korkulan bir yaratiktir ki, en buyuk savascilar bile adini fisildayarak soyler. Ama ben, Dayanilmaz ve Cesur Gwenvael, karsimdaki bu korkunc kadini... ne? Ahh... Sey, Canavar denen yaratik, yani Dagmar Reinholdt... bir kadin mi yani? "Buraya nasil geldik?" "Bizi sen getirdin." "Ben mi getirdim? Hatirlamiyorum." "Ne hatirliyorsun?" "Seni optugumu." Gwenvael siritti. "Kutuphane raflarinin orada. Fakat lutfen soyleyin bana, Leydi Dagmar, neden yaralandim ben? Yoksa gizli arzularinizla derimi falan mi yuzmeye calistiniz?" "Gizli... ah. Her neyse. Son birkac saattir hayatin cehennem gibiydi, olup biten bundan ibaret. Kacirildin, iskence gordun ve Suru ejderhalariyla savastin." "Gercekten mi?" Gwenvael basini egdi ve sesini alcaltti. "Simdi, savasta yaptiklarimi gordukten sonra sana daha mi atesli geliyorum yani? Beni mumkun olabileceginden cok daha fazla mi arzuluyorsun? Su anda benimle birlikte olmak icin can mi atiyorsun?" "Kes sesini, ejderha."